In het dagelijks leven ben ik tekstschrijver. Zelf noem ik mezelf overigens liever copywriter. Als potentiële opdrachtgevers me vragen wat het verschil is, leg ik altijd uit dat tekstschrijvers graag schrijven en dat copywriters graag gelezen worden. Een wezenlijk verschil, vind ik nog steeds. Het is prêt-à-porter versus Haute Couture. Frans Duijts versus The Beatles. Dacia versus Maserati. En oh ja, voor een copywriter betaal je in de regel ook wat meer per uur. Maar dat moet je maar even voor je houden, oké?

Even terug naar dat tekstschrijverschap van mij. Raar woord eigenlijk, tekstschrijver. Kun je ook iets anders schrijven dan tekst? Een liedje, een gedicht, een advertentie, een boek; het zijn allemaal tekstvormen die geschreven zijn volgens mij. Maar om mezelf nu zomaar schrijver te noemen, gaat misschien wat ver. Want bij een schrijver zie je toch eerder een Harry Mulisch voor je, een Arnon Grunberg, een Kluun desnoods. Maar niet een man die schrijft over de zegeningen van een Remeha cv-ketel. Met andere woorden, bij een schrijver zie je een oeuvre voor je vol meeslepende bestsellers. Literaire hoogstandjes vol humor, venijn, diepere gedachten en moraal. En laat ik zo’n tekst tot op de dag van vandaag nog steeds niet op mijn palmares hebben staan. En daarover wil ik even met je van gedachten wisselen. Want ik wil niets liever dan een roman schrijven. 

In mijn computer heb ik een map opgeslagen met de titel ‘Roman’. Daarin zitten 43 documenten met titels als ‘Borderline’, ‘De Spaanse berg’ en ‘Het schelpenkerkhof'. Stuk voor stuk zijn het aanzetten voor een roman. Een literaire evergreen, die uiteindelijk in 34 talen vertaald zal worden en waarmee ik direct de AKO literatuurprijs zal winnen. Open ik een willekeurig document in de map ‘Roman’ dan valt het op dat het allemaal redelijk korte romannetjes zijn van zo’n 150 tot 200 woorden. Het zijn stuk voor stuk beginnetjes die na een half A viertje helemaal vastlopen. Ik kan gewoon geen roman schrijven denk ik. En ik weet ook waarom. Ik kan geen openingszinnen schrijven.

De openingszin van elke tekst is zo belangrijk. Het is ook in mijn dagelijkse werk altijd de zin waar ik het langst over nadenk. Vaak heb ik een brochure, advertentie of interview al helemaal klaar, maar staat de eerste zin nog niet op papier. Heb ik hem dan eindelijk gevonden, vaak onder de douche, vlak voor het in slaap vallen, tijdens een potje hockey of al luierend in de tuin, dan blijkt die zin niet bij de rest van de tekst te passen. Waardoor ik dus weer helemaal opnieuw moet beginnen. Maar weet je, dat is niet zo erg. Want als die eerste zin echt goed is, rolt de vervolgtekst er vanzelf uit. Dan kan ik opeens wel met 10 vingers in mijn neus blind typen. Dan kijk ik niet meer naar het beeldscherm, omdat ik weet dat wat ik schrijf gewoon goed is.

Ga ik terug naar mijn roman in wording, dan begrijp je al dat die vooral niet wil vlotten omdat ik de openingszin nog steeds niet heb. Nou ja, ik heb hem eigenlijk wel, maar ik heb die nou al zo vaak teruggelezen, dat ik er niet meer objectief naar kan kijken. Aan jou dus de vraag of je even mee wilt kijken naar de eerste zin van mijn nieuwe roman. Daar komt-ie… ‘Hank Dussen nam die ochtend afslag 21, sloeg linksaf de Provincialeweg op en boorde zijn Renault Clio met volle vaart tegen de pijlers van het viaduct over de A27.’

Vreemde zin. Niet echt bijster spannend ook, misschien. De 'grap' zit hem in de naam van de hoofdpersoon.

Hank en Dussen zijn twee dorpen links en rechts van de A27, in de buurt van Geertruidenberg. Neem je de afslag Hank Dussen en sla je onderaan inderdaad linksaf de Provincialeweg op, dan kun je theoretisch je Renault Clio (andere automerken kunnen ook) tegen de pijlers van het viaduct over de A27 te pletter rijden. Ik heb wat met auto’s en ongelukken. En ik denk dat ik graag een ‘On the Road/Kerouac'-achtig boek zou willen schrijven. De eerste ingrediënten zijn aanwezig.

Maar goed, terug naar die openingszin. Eigenlijk gaat het er niet om of de zin goed is, maar meer om het feit dat ik zelf gewoon erg moet lachen om Hank Dussen, de hoofdpersoon van mijn book to be. En volgens mij moet dat ook de reden zijn om die roman te schijven. Gewoon omdat ik het zelf leuk vind om een verhaal te schrijven. Maar als oplettende lezer zal je de discrepantie al wel ontdekt hebben: tekstschrijvers willen graag schrijven, copywriters willen graag gelezen worden. En omdat ik dus een copywriter ben… je begrijpt het al. Dat boek komt er nooit!