“Zou je dat nou wel doen jongen? Nou heb je eindelijk een baantje en ga je na een jaar al weer ontslag nemen? Zou je niet eens een beetje volwassen worden? Er is overal wel wat hè. En eigen baas, Jezus… hoe kom je aan klanten? En je administratie? Hoe denk je dat allemaal te gaan doen met nauwelijks werkervaring en alleen een afgeronde etaleeropleiding?"

"Neem nou eens een voorbeeld aan je broer. Die heeft ambitie en plant zijn carrière slim. Van de ene bank naar de andere en steeds een treetje hoger. Zelfstandig ondernemer worden is een stapje terug hoor. Dat is sappelen. Heel hard werken voor heel weinig. Ik wil zo graag dat je iets van je leven maakt jongen. Ik heb je altijd gesteund. Je mocht alles van papa en mij. Pianospelen, drummen, tennissen, hockeyen, in de kroeg hangen, in een bandje spelen, de havo doen met jouw stel hersens, die vreselijke school voor toerisme, werken bij de McDonalds, de detailhandelsschool… allemaal heel leuk en aardig, echt. En ik heb er nooit wat van gezegd. Maar nu ben ik er zo klaar mee. Eigen baas worden? Jij? Je bent gewoon nog een kind. Ik vind het het stomste wat je kunt doen. En het liefst zou ik het je verbieden. Ik heb wel genoeg zorgen om je gehad nu… jij wordt nog eens mijn dood met je achterlijke, ondoordachte gedrag!”

Meer aansporing had ik eigenlijk niet nodig. Ik deed het gewoon. Iets anders kon ik niet. Wilde ik ook niet. En hoe angstig moeders ook was, ik zag het probleem niet zo. En dus schreef ik me op 1 maart 1994 in bij de KvK, liet een huisstijltje maken, kocht voor 500 gulden een IBM 286 computer en was opeens de directeur-geenaandeelhouder van tekst en idee: misschien wel de beste tekstschrijver van Arnhem (en omstreken). Ik kreeg klanten, deed mijn eigen administratie, betaalde mijn belastingen en kon van wat ik verdiende zelfs sparen. Ik trouwde (en scheidde weer), kreeg kinderen (en die hield ik), kocht een huis, een auto en een boot. Het ging me goed en mijn sceptische moeder overleefde mijn stap naar zelfstandigheid. Al is ze inmiddels zo dement als een deur. Als ik tegenwoordig bij haar langsga, vraagt ze steevast: “wat deed jij ook alweer?” Dan antwoord ik: “schrijven, mam”. Waarop zij vraagt: “oh, en gaat dat goed?” “Ja mam, dat gaat best aardig.” Waarna ze wil weten hoe mijn kinderen ook alweer heten, wat voor werk ik doe, of dat goed gaat en hoe mijn kinderen ook alweer heten. Volgens de Sociale Verzekeringsbank moet ik nog tot mijn 67e. Dan ben ik 40 jaar zelfstandig copywriter; het zou best stoer zijn. En het moet zo zijn denk ik. Ik kan nu eenmaal niks anders. En ik wil ook niks anders. Ondanks mijn moeder of dankzij mijn moeder? Uiteindelijk kon ik van mijn grootste talent mijn baantje maken. Zelluf doen. Ik ben een bevoorrecht mens!